Kapı Duvar

Duvarı biliyorum. Defalarca tükürülmüş suratına, defalarca posta konmuş, defalarca yumruklanmış, deseni çentikler olmuş. Ağlanmış karşısında, haykırılmış. Mesai kaygısı olmayanlar tarafından kaygılı mesajlar yazılmış üstüne. Bazı duvarlar, dibinde gamdan çökenlerin gözyaşlarının neminden çökerken bazıları ağaçlar gibi ayakta ölmüş.  Bazıları ise kalmış bugüne dek, eskiden de aşık olan, heyecanlanan, öfkelenen, nefret eden, savaşan, deliren, ağlayan, gülen, korkan, kızan, merak eden, umursamayanların olduğunu hatırlatmak için... Harcını karanların, taşını taşıyanların akşamüstü serinliğindeki çay özleminden, eve götürülecek ekmeğin buğusundan habersiz yükselmiş duvarlar. Ekmeği, adaleti ve mutluluğu özlemeyelim diye bilerek yükseltilmiş bazıları ise, zulüm olmuş adı. Duvarlar ne kendini var edene, ne dibinde derdini dökene vefa göstermiş, gölgeleri sır olmuş, sadece güneşin bilebileği...

Kapıyı ise hayal meyal hatırlıyorum ya da işte "çat pat" biliyorum. Hala kendini teferruat sanıyor. Biz de biliyoruz aslolan yoldur. Kapı yolun vesilesi olsa da sadece duvarın gizlerine mahkum mudur? Menteşe hangi yönü gösterirse göstersin, kol nerede olursa olsun kapının ne tarafa açıldığı hep göreceli, hep muamma mı kalacaktır?

Yolun bittiği yerde yeni yollara açılmaya üşenen kapılar mecburiyetten öğrenecek yeni yolları. O duvarın dibinde, o kapının önünde yolun sahte coşkusuna kapıl(a)mayanların payına ise kış hazırlığı düşecek. O beceriksizce, acemice ama kederlerin en güzeliyle söylenen, büyüsü gitmesin diye sadece nakaratı söylenen, tamamı asla ezberlenmeyen şarkı o kapının önünde o duvara bakılarak çınlayacak kulaklarda. O şarkının ozanı susacak. Sonra konserve acılar, seyirlik hüzünler tedavülden kalkacak, yerini önce boşluğa, sonra kaynamayan kol kırığına bırakarak. 

Duvarlar mı daha zaruridir, kapılar mı? Bilemedim... Duvarlar mı daha samimidir, kapılar mı? Bildim... O da duvar gölgesindeki gizlerden biri olarak kalsın...